سروده‌ای برای فریدون مشیری
به مناسبت سوم آبان سالروز درگذشت فریدون مشیری
بیار باده، رسن بازیم به دار خوش است
که سربداری مستان در این دیار خوش است
به پیچ و تاب دروغین، عنان شوق متاب
سماع راست چو زلف تو بی‌قرار خوش است
گلوی خسته‌ام از حلقه گل آذین بست
عروج چلچله در اوج افتخار خوش است
زبان زخم چکاوک ز ناوک جانسوز
حکایتی است که در نغمه هزار خوش است
نثار مقدم خورشیدیانِ بی‌تن باد
سری که در گرو مهر نیزه‌دار خوش است
بیار باده که شاید قلندرآیینی
حجاب خنده گشاید که روزگار خوش است
این غزل در دهۀ ۶۰ سروده و در کتاب به نرمی باران (جشن‌نامۀ فریدون مشیری) منتشر شده است.
شرح عکس: فریدون مشیری و مهدی ستایشگر
عکس از آرشیو هنر موسیقی